Het einde van de Camino is inzicht. Nog 100 km! Gisteren heb ik de laatste serieuze 'hobbel' genomen (1306 m). Het weer was heel goed. Wat mistflarden drijven voorbij als ik langzaam via een bospad omhoog loop.
Na La Fabe wordt het landschap meer open en is het minder steil. In O Cebreiro is het druk, vreemd omdat onderweg vrijwel niemand te zien was. Misschien zijn de taxi's een verklaring.
Het uitzicht over de met wolken gevulde dalen is prachtig. En wat is het stil hier. Na de pas komen nog twee toppen en dan is het definitief afdalen. Het landschap in Galicië is enorm afwisselend. Heerlijk om hier te lopen. Als ik in de loop van de middag in Tricastela aankom, ben ik behoorlijk moe. Niet zo vreemd na 35 km gelopen te hebben.
Na het dagelijkse ritueel van douchen, kleding wassen en vandaag zelfs een slaapje, ga ik op zoek naar een pelgrimsmaal. Tot mijn verrassing loop ik Sergio & Sergio tegen het lijf. Ik dacht ze al ver voor mij zouden zijn. Wij eten gezamenlijk waarbij ernst en luim elkaar afwisselen. Ook met hen spreek ik af om elkaar zondag bij de mis van twaalf uur in Santiago te ontmoeten. Sergio heeft dan een cadeautje voor mij, maar ik mag niet lachen? Het zal wel een geintje zijn.
Vanochtend was het zwaar bewolkt. Het had geregend, maar een poncho was niet nodig. Een prachtig pad voert mij door een bos met kastanjebomen. Later krijgt het landschap een meer open karakter.
In Sarria zoek ik een apotheek om iets tegen mijn 'springschenen' te kopen. Het wordt een zalfje om de zeurende pijn te verminderen. Ook na Sarria voert het pad door een zeer afwisselend landschap. Het weer is inmiddels helemaal opgeknapt. Ik ontmoet nog een Nederlands stel, maar zij lopen uitsluitend korte afstanden.
Koeien zijn een nieuw element in het landschap. Soms gaat de route over het erf van een boerderij. Een oude boer op krukken lokt alleen met zijn stem de koeien naar de stal. Het gaat niet snel, maar ze laten zich allemaal vermurwen. In Barbadelo vind ik het nog te vroeg om te stoppen. Maar Ferreiros is nog ruim twee uur lopen. Het weer en het landschap zijn prachtig maar na 7 uur lopen raak ik behoorlijk vermoeid.
De man, die mij zojuist passeerde terwijl ik een foto nam van de paal die aangaf dat het nog 100 km is naar Santiago, pikt net het laatste bed voor mijn neus weg in de albergue. Volgende herberg? Gelukkig maar 1,5 km. Prachtige moderne herberg! Helaas pech, ook vol. Volgende herberg? Om de hoek! Er is nog genoeg plaats in de eenvoudige gemeentelijke refugio. Terwijl ook hier de koeien langs de herberg hun weg naar de stal vinden, spoel ik de vermoeidheid van mij af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten