Cruz de Ferro is een beroemde plek op de Camino. Op de Monte Irago staat een lange paal met een kruis in de top. Het originele kruis hangt aan een wand in het bisschoppelijke paleis in Astorga. Het paleis dat is ontworpen door Gaudí. Het Cruz de Ferro is de plek waar je, de van huis meegebrachte steen, kunt achterlaten. De steen staat symbool voor alles wat de ziel bezwaart. Hier laat je het achter je en hopelijk kun je daarna met een schone lei aan de rest van je leven beginnen.
Om half zeven verlaat ik Foncebadon. Lang was het een verlaten dorp met vervallen huizen. Maar de laatste jaren is het door de stroom pelgrims weer tot leven gekomen. Vanaf de bergweiden klinken de koebellen van het grazende vee. Na een paar bochten in het pad zie ik het kruis afsteken tegen de besneeuwde toppen op de achtergrond.
De steen, die ik heb meegenomen en hier zal achterlaten, is enigszins bijzonder. Geologen spreken van breccie. Lang, lang geleden ontstond er een gesteente. Bijvoorbeeld basalt, graniet of wat dan ook. Door water, wind en temperatuur erodeert het gesteente en vallen er brokken naar beneden. Deze stukken steen worden door een rivier meegesleurd. De scherpe kantjes verdwijnen en uiteindelijk komt het als grind (meerdere soorten gesteenten) tot rust op de bodem van een zee. Daar wordt het bedekt door een pakket zand, klei of kalkskeletjes van in het water levende organismen. Steeds meer lagen stapelen zich op. De druk neemt daardoor steeds meer toe en er ontstaat een nieuw samengesteld gesteente. Door opwaartse druk wordt dit gesteente weer omhoog geduwd tot nieuwe bergen. En het hele proces van erosie enzovoort herhaalt zich. Het resultaat van dit miljoenen jaren durende proces is de steen die ik hier ga achterlaten.
Deze steen is voor mij het symbool voor alle ongemakkelijke en foute dingen die ik tijdens mijn leven heb opgestapeld. Zoals alles waar ik anderen te kort heb gedaan in mijn leven. Te kort aan aandacht voor de behoeften van anderen, te zelfgericht, niet vertellen van de hele waarheid, om er maar een paar te noemen. Ik vraag iedereen die daardoor heeft geleden, om mij te vergeven. Ik hoop van harte dat zij zien welke inspanning ik heb verricht om bij dit punt te komen en hoe oprecht mijn spijt is, zodat ze mij kunnen vergeven. Er zijn instituten die claimen dat zij de van een hogere macht afgeleide autoriteit hebben om zonden te vergeven. Ik geef er de voorkeur aan dat de direct door mij getroffenen mij opnieuw in de armen sluiten.
Mijn wens zou zijn dat ik met een schone lei verder kan gaan met de mensen waarvan ik houd. Op eerste plaats natuurlijk met Anneke, met mijn dochter en zoon, met mijn kleinkinderen en met alle anderen die mij lief zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten