Beproeving

Een blaar op mijn hiel ter grootte van een kippenei maakt mij het leven zuur. Gisteravond heb ik de pleisters en tape verwijderd. Daarbij scheurde de blaar open. In de apotheek een soort 'tweede huid' gehaald, die de gehele wond bedekt. Het geheel vervolgens met tape vastgezet. Hoe zal dat vandaag gaan?  

6.30 uur

Ik vertrek want er is pas om 7 uur ontbijt. Het is koud en het waait. Een regenboog tegen een blauwe lucht voorspelt regen. De pot met goud is dit keer te vinden op het kerkhof. Na Tosantes opnieuw een regenboog, zij het met wat fellere kleuren. Alsof afgesproken trekt iedereen een poncho aan. Volgens mij nog niet nodig en loop als enige door. Ook in het volgende dorp géén ontbijt. In Espinosa del Camino koffie met een croissant. 

Dan begint het serieus te waaien, 6 met uitschieters naar 7 Beaufort zou ik als zeiler zeggen. Ik word af en zo maar een meter op zij gezet. Er is géén beschutting op dit traject. Ik draag een trui, een jas en ik heb mijn handen in sokken gestoken om ze warm te houden.

Nu gaat het echt regenen. Ik worstel om de regencape over de rugzak te krijgen.

In Villafranca Montes de Oca een broodje want hierna kom ik de komende twee uur niets meer tegen. Jan die sinds een jaar of drie in Spanje woont, komt binnen en bestelt in steenkolen Engels een koffie. "Jan, nu woon je al een paar jaar in Spanje. Kun je nog geen kop koffie in het Spaans bestellen!?" Hij antwoordt: "Nee, ik heb totaal geen taalgevoel. Ik ben al zo blij dat ik Engels heb geleerd." 

Het pad gaat omhoog tot 1162 m. Met regencapes over hun rugzakken lijken de pelgrims op bultenaars die met wapperende gewaden, soms gewapend met een pelgrimsstaf, de strijd tegen de elementen voeren. Het regent nu continu. De enige troost is dat het traject door een bos voert waardoor de wind wordt gebroken. De regen tikt op mijn capuchon. Ik bevind mij in een tent 'met poten'. Ik moet denken aan een Cartoon van Charles M. Schultz. de schepper van 'Peanuts'. Snoopy, de hond, steekt zijn kop buiten zijn hondenhok en ziet dat het regent. Hij trekt zich terug in zijn hok waarin hij amper kan draaien terwijl hij zegt: "Er is niks beters dan een muziekje opzetten en een potje biljarten". Boven zijn hok verschijnen muzieknoten en hoor je het geklik van carambolerende ballen.

Na de top is er een monument voor de in 1936 gefusilleerde republikeinen. Er staat een tekst op die luidt: "Niet hun dood was zinloos, maar hun fusillering. Dat zij in vrede mogen rusten." 

In Agès is het vlammetje op. Ik moet wat eten. Pas daarna boek ik een bed in de albergo. Sven uit Düsseldorf slaapt in het bed boven mij. De jonge Poolse vrouwen Barbara en Rosa zijn er ook al.