donderdag 22 mei 2014

Eén dag op de Camino

Vandaag maandag 20 mei is rond 6 uur iedereen wakker. Tot nu toe ben ik iedere dag rond deze tijd opgestaan. Alles ligt klaar, even mijn gezicht wassen, tandenpoetsen en 10 minuten later loop ik buiten. Het heeft vannacht geregend, alle stof is neergedaald. De lucht is fris en helder. Er was géén ontbijt in de herberg, dat is geen probleem. Ik begin gewoon te lopen en als er ergens een bar open is, kan ik wat eten met een kop koffie. Het duurt altijd even voor ik het juiste ritme te pakken heb en mijn tenen hun plekje in de schoen weer hebben gevonden. Mijn voeten blijven een  voortdurende zorg.




In Ventosa, 7 km verder neem ik eieren met spek als ontbijt. Na de Alto de San Antón loop ik tijdje samen met Sergio en Sergio. Twee Italianen uit San Remo, die al sinds de lagere school bevriend zijn. Het zijn leeftijdgenoten en wij spreken over werk, scheiding, kinderen en de verschillen tussen onze jeugd en de huidige tijd. In Azofra drinken zij een glas bier en ik een kop koffie met croissant. Daarna neem ik afscheid om weer mijn eigen ritme op te pakken. De twee Poolse vrouwen lopen voor mij, zij lopen vrijwel net zo snel als ik. Ze heten Barbara en Rosa maar ze spreken vrijwel alleen maar Pools. Twee Duitse mannen hebben maar drie weken. Om toch op tijd in Santiago te komen nemen ze vaak de bus. 

 
Cirueña heeft een luxe buitenwijk met grote huizen en een golfbaan. Echter alle huizen staan leeg! Het is een spookwijk. De Albergo Virgen di Guadalupe is een eenvoudige herberg met twee stapelbedden per kamer. Mijn kamergenoten zijn Sandra (Engeland), Sara (Duitsland) en Hiduka (Japan). 

Ik voer het normale aankomstritueel uit: douchen, kleding wassen, nog wat eten, dagboek bijhouden, mail checken en dit keer facetimen met Anneke. Daarna in een ongelofelijk vieze onopgeruimde bar en een zeer onvriendelijke barman, er is niets anders in dit dorp, een glas bier drinken. 
 

Om 7 uur kunnen wij aan tafel. Wij zitten met twaalf pelgrims aan tafel in de kleine keuken. Aan de muur hangt een kleine afbeelding van Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. De rondbuikige hospitalero schept uit een enorme snelkookpan een stevige linzenschotel met groenten, in houten nappen. Het is een uniek samenzijn met mensen uit 4 werelddelen, alleen Afrika ontbreekt. 


Na de maaltijd heb ik nog een leuk gesprek met Johan, die op zijn twintigste naar Australië trok en daar is gebleven. Nu loopt hij met zijn tweede vrouw en een bevriend echtpaar de Camino. Om half tien is het bedtijd. Wij spreken af de volgende morgen om zes uur op te staan.

1 opmerking: